forum dla studentów resocjalizacji

Adam

Zbliża sie egzamin z filozofii i najlepiej jak każdy by opracował te pytania co otrzymał na poniedziałek lub wtorek.Zebiuerze sie to i zrobi z tego jedną całość.

Adam

Personalizm
Emmanuel Mounier (1905-1950), który uważany jest za twórcę nowożytnego personalizmu, wspomina, że ruch personalistyczny zrodził się z kryzysu na Wall Street w 1929 roku i wyraził się powstaniem w 1932 roku miesięcznika "Esprit". Genezą jego zaistnienia był kryzys owych czasów: dla moralistów był to kryzys człowieka, dla marksistów kryzys ekonomiczny. Zdaniem Mouniera zarówno moraliści, jak i marksiści nie mieli racji; oddzielili ciało i dusze człowieka, jego homo faber i homo sapiens. Dla personalistów kryzys ten był równocześnie kryzysem człowieka i struktur, stąd postulaty zarówno rewolucji moralnej, jak i ekonomicznej zarazem.
Mounier zwracając uwagę na osobę, jak i na wspólnotę osób, dał podstawy rozwoju personalistycznego ruchu („rewolucji personalistycznej") w Europie. Był to personalizm społeczny. Miała to być filozofia zaangażowana społecznie (przez analogię do marksizmu). Filozofia ta (także chrześcijańska) wnosiła ferment rewolucyjny, odrodzeniowy, humanistyczny.
Dla Mouniera personalizm jest pewną perspektywę spojrzenia na problemy ludzkie w odpowiedzi na powstające totalitaryzmy. Nie powinien jednak stać się systemem, ani narzędziem politycznym. Personalizm w ogóle nie jest systemem, ale pewną perspektywą, metodą, zobowiązaniem.
W odróżnieniu od egzystencjalizmu, który podkreśla rozpacz egzystencji, personalizm oznacza jej afirmację.
Osoba nie jest tutaj traktowana jako społeczna komórka, ale jako centrum wszelkich sposobów myślenia i działania. Personalizm tkwi także w opozycji do narcyzmu, który przejawia się zainteresowaniem tylko własnymi sprawami. W personalizmie powinnością człowieka jest działanie, i choć jesteśmy w mniejszym lub większym stopniu zdolni opanować nasze otoczenie, człowieka współczesnego często przerastają jego własne dzieła. Jego pojęcia, władze i uczucia są, zdaniem Mouniera, zupełnie niedostosowane do świata, w którym żyje.
Kryzys człowieka według Mouniera polega na jego alienacji. Trzeba zatem przywrócić go samemu sobie i jego losowi. Ma to polegać na rozwoju życia osobowego, i to nie jako izolowanego "ja", ale jako komunikowanie się świadomości. Ta filozofia osoby nie skłania człowieka do izolacji i ucieczki od świata, a przeciwnie, skłaniać ma do aktywnej służby i działania.
W myśli personalistycznej precyzuje się odmienność dwu rzeczywistości zycia społecznego: społeczności i wspólnoty.
Społeczność jest taką zbiorowością ludzi, która powstaje przeważnie z motywów racjonalnych i ze względu na osiągnięcie jakiegoś konkretnego celu, będącego poza samą społecznością osób.
Wspólnota zaś powstaje jako fenomen szczególnych relacji międzyludzkich — „z serca do serca", „od osoby do osoby" - w których nie można mówić o organizacji, a nawet byłaby ona czymś niezrozumiałym w tym przypadku. Wspólnota jest pojęciem podkreślającym relację (jest to byt relacji), natomiast nie istnieje nigdy jako pojęcie substancjalne. Wspólnota powstaje ze względu na dobro osób i ma ona wartość w sobie samej.
Personalizm głosi rewolucję duchową i pokojową, odrzucając przemoc lub powstanie zbrojne. Przeszkody natomiast na drodze do ideału należy przezwyciężać dynamizmem działania. Podstawową tezą personalizmu staje się: „człowiek jest osobą".
W personalizmie człowiek jest istotą nadnaturalną i nadkulturalną, czyli transcendującą naturę i kulturę. W wyniku tego procesu następuje personalizacja, a więc przyswajania cech osobowych przez nabywanie cech i sprawności, które zmierzają do stanowienia obrazu kultury w każdym człowieku. Najwyższym zadaniem tego procesu jest w personalizmie uzdalnianie podmiotu do przejęcia kierownictwa nad własnym rozwojem.

Adam

Cynicy – poglądy, przedstawiciele.

Założycielem szkoły cyników, której nazwa pochodzi od gimnazjum Cynosarges, był Antystenes z Aten.
Dla Antystenesa najważniejszą rzeczą w życiu jest cnota. W porównaniu z tym, co najważniejsze, wszystko inne jest obojętne, między innymi obojętna jest wiedza.
Cechą cyników było, że oderwali się od tradycji, przyzwyczajeń, konwenansów. W poglądach filozoficznych tak samo, jak w moralnych i politycznych. Ignorując nowe pomysły filozofów, wrócili do poglądów najprostszych. Twierdzili, że istnieją jedynie konkretne rzeczy, a jeśli mówimy o czymś więcej, to o słowach, nie o rzeczywistości. Istnieje tylko konkretny człowiek, a nie ma „człowieczeństwa”, istnieją stoły i krzesła, a nie ma „sprzętów w ogóle”. Próżną jest rzeczą usiłować definiować rzeczy, można je tylko opisywać.
Ośrodek filozofii Antystenesa stanowiła etyka. Jedynym dobrem i celem życia jest cnota, wobec tego wszystko inne jest obojętne. Posługując się znanymi, zwłaszcza wśród sofistów, pojęciami, mówił, że jedynie cnota jest „z natury” swej dobrem, wszystko zaś inne, jeśli jest uważane za dobro, to tylko przez konwencję. Poza cnotą wszystko inne jest niepotrzebne, bo ona sama wystarcza do szczęścia.
Twórcy cynizmu należeli do proletariatu, pozbawionego wszystkiego, majątku, stanowiska. Nic nie posiadali, pozostawała im tylko natura. I pozostawało to, co mieli w sobie samych, a więc – cnota. Jeśli cynicy sławili cnotę, to nie, dlatego, by nie dbali o zadowolenie. Przeciwnie, sławili ją, a potępiali dobra zewnętrzne z intencją hedonistyczną. Dobra te nie dały im zadowolenia, bo ich nie mieli: i tłumaczyli sobie, że nie dałyby także, gdyby je mieli. Temu, czego nie posiadali, odmówili wartości. Ich filozofia wyrosła nie z rozważań teoretycznych, lecz z warunków życiowych.
Ceniąc jedynie życie „wedle natury”, potępiali wszelakie urządzenia społeczne i państwowe, uważając je za konwencjonalne. Twierdzili, że cnota jest jedna, taka sama dla wszystkich, przykładając zaś wagę tylko do cnoty, a nie do pochodzenia czy majątku, wszystkich ludzi mieli równych. Występowali przeciw wszelkim nierównościom, byli za uprawnieniem kobiet i niewolników. Nie uznawali granic państwowych, uważali się za obywateli świata, „kosmopolitów”.

Główni przedstawiciele:
1. Antystenes (V - IV w p.n.e.) (twórca cynizmu)
2. Cynizm grecki (rozwój cynizmu)
· Diogenes z Synopy (IV w p.n.e.)
· Krates z Teb - najwybitniejszy uczeń Diogenes
· Hipparchia z Maronei - żona Kratesa
· Menander Cynik (uczeń Diogenesa)
· Hegazjasz z Synopy (uczeń Diogenesa
· Filiskos z Eginy
· Monimos z Syrakuz
· Metrokles z Maronei - brat Hipparchi

Diogenes z Synopy
Diogenes z Synopy, (ur. ok. 413 p.n.e. w Synopie, zm. ok. 323 p.n.e. w Koryncie) – grecki filozof, przedstawiciel szkoły cyników i uczeń Antystenesa. Starając się wprowadzić w czyn głoszone przez siebie poglądy i zarzucając swojemu nauczycielowi sprzeciwienie się im, stał się abnegatem.
Antystenes będący twórcą cynizmu był jednak tylko jego teoretykiem, a to właśnie Diogenes uczynił jego naukę sposobem życia i doprowadził ją do skrajności.
Według Diogenesa poszukiwanie przyjemności, żądza bogactwa i władzy na próżno angażują człowieka. Diogenes to kontestator wszelkich tradycyjnych wartości i konwenansów. Odrzuca naukę i wszelką kulturę, a życie człowieka redukuje do jego zwierzęcej natury i za istotne uznaję tylko te potrzeby, które są niezbędne do życia, jak np. jedzenie, spanie i inne biologiczne czynności, ale brane w skali minimalnej, czyli tyle ile trzeba i nic więcej.
Jakkolwiek istotą życia było dla cynika życie proste (prymitywne), to jednak oprócz takiego "zwierzęcego" życia ważna była dla Diogenesa wolność. Na wolność w jego rozumieniu składała się:
· szczerość w mówieniu każdemu bez ogródek, co się myśli.
· szczerość, wolność w działaniach, zachowaniu, często naruszająca przyjęte normy. Chciał przez to pokazywać nienaturalny charakter pewnych zwyczajów.
Lubił drażnić i prowokować innych. Wędrował na przykład w dzień po ateńskich ulicach z zapaloną latarnią, szukając jak sam mówił "prawdziwego człowieka". Nie uznawał form towarzyskich, był samotnikiem, który wierzył, że pomimo gniewu i oporu człowieka, należy go skłonić do zasad głoszonych przez siebie. Jedną z takich zasad była całkowita niezależność od otoczenia i samowystarczalność.
Był filozofem w 100%, gdyż to, co wyznawał było jednocześnie jego życiem. Żył swoją filozofią i za to go trzeba cenić. Choć nurt ten, skądinąd bardzo radykalny, nie cieszył się popularnością zbyt długo (dopóki żyli tak charyzmatyczni jego twórcy i kontynuatorzy jak Diogenes), to jednak dał podwaliny pod inne kierunki rozwoju myśli greckiej, bardziej rozwinięte i dopracowane. Przykładem jest stoicyzm.
Według legendy Diogenes zmarł na skutek świadomego zatrzymania oddechu.

Adam

Omów metode dialogu heurystycznego stosowanego przez Sokratesa
metoda elenktyczna-polega na zbijaniu wiedzy na dany temat.Ma uświadomić rozmówcy to,że ma rozpocząć poszukiwanie wiedzy od podstaw.Jest ona najskuteczniejszym spośród sposobów oczyszczania umysłu.

metoda maieutyczna-polega na zadawaniu pytań,aż nasz rozmówca odkryje w sobie wiedzę prawdziwą.Każdy nosi w sobie wiedze prawdziwą,ale jej sobie nie uświadamia ,trzeba dopomóc mu ją wydobyć.
Jego metoda była metodą wspólnego szukania

Adam

Średniowieczna koncepcja oddzieleniaq rozumu od wiary -św.Tomasz z Akwinu

Św.Tomasz z Akwinu oddzielił wiedzę od wiary,dziedzine rozumu od Objawienia.Są wprawdzie niektóre prawdy dostepne rozumowi a zarazem objawione, np.nieśmiertelność duszy,na ogół jednak wiara i wiedza stanowią dwie różne dziedziny. Dziedzina wiedzy była rozległa:rozum poznaje nie tylko rzeczy materialne,ale również Boga,Jego istnienie,właściwości,Jego działanie. Istnieją jednak prawdy,które są dla rozumu niedostepne np. Trójca święta,grzech pierworodny,Wcielenie,stworzenie świata w czasie,są to prawdy które jedynie objawienie może ludziom udostępnić.Dowód tajemnic wiary przekracza możliwości rozumu, można jedynie takich prawd bronić i wykazywać niesłusznośc zarzutów przeciw nim skierowanym.Niektóre prawdy przekraczają możliwości rozumu ale sie mu nie sprzeciwiają.Nie moze być sprzeczności pomiędzy objawieniem a rozumem.Wszelka prawda objawiona zarówno jak naturalna pochodzi z jednego źródla od Boga.